تورمن آرنولد گفت كه بديهي است كه تعريف كلمه "قانون" غيرممكن است و همچنين بديهي است كه مبارزه براي تعريف آن كلمه هرگز نبايد رها شود. مي توان اين نظر را داشت كه نيازي به تعريف كلمه "قانون" نيست (مثلاً "كليات را فراموش كنيم و به مواردي بپردازيم").
يك تعريف اين است كه قانون سيستمي از قواعد و رهنمودهايي است كه از طريق نهادهاي اجتماعي براي حاكميت بر رفتار اعمال مي شود. هارت در مفهوم قانون استدلال كرد كه قانون «نظام قواعد» است؛ آستين گفت قانون «فرمان يك حاكميت است كه با تهديد تحريم حمايت مي شود»؛ دوركين قانون را به عنوان «مفهومي تفسيري» توصيف مي كند. براي دستيابي به عدالت در متن خود با عنوان امپراتوري قانون؛ و راز معتقد است كه قانون «مرجع» براي ميانجيگري منافع مردم است. هولمز گفت: "مقصود من از قانون، پيشگويي هاي مربوط به آنچه دادگاه ها در واقع انجام خواهند داد، و هيچ چيز متظاهرانه تر از آن، از قانون نيست." خير عمومي كه توسط هر كسي كه موظف به مراقبت از جامعه است، اعلام مي‌شود. اين تعريف داراي عناصر پوزيتيويستي و طبيعت گرايانه است.
پيوند با اخلاق و عدالت
همچنين رجوع كنيد به: حكومت بر اساس قانون بالاتر
تعاريف حقوق اغلب اين پرسش را مطرح مي‌كند كه حقوق تا چه حد اخلاق را در بر مي‌گيرد. پاسخ فايده‌گرايانه جان آستين اين بود كه قانون «فرمان‌هايي است كه با تهديد تحريم‌ها حمايت مي‌شود، از سوي حاكمي كه مردم عادت به اطاعت از او دارند». حقوقدانان طبيعي در طرف ديگر، مانند ژان ژاك روسو، استدلال مي كنند كه قانون اساساً قوانين اخلاقي و غيرقابل تغيير طبيعت را منعكس مي كند. مفهوم "قانون طبيعي" همزمان و در ارتباط با مفهوم عدالت در فلسفه يونان باستان ظهور كرد و از طريق نوشته هاي توماس آكويناس، به ويژه رساله حقوق او، دوباره وارد جريان اصلي فرهنگ غرب شد.