اجازه قضات در ایالتهای شمالی

مشاوره حقوقی

در مقابل، ایالت‌های شمالی مانند پنسیلوانیا، مریلند، نیوجرسی و نیویورک به قضات اجازه دادند تا مجازات‌ها را تعیین کنند و پنسیلوانیا نیز به قضات اجازه می‌دهد زندانیانی را که به نظر آنها اصلاحات صادقانه را نشان داده بودند، عفو کنند. یک فرضیه این است که ویرجینیا به دلیل عدم اعتماد فدرالیستی مانند جورج کیت تیلور به قضات دادگاه منطقه ای جمهوری خواه، تصمیم به صدور حکم برای هیئت منصفه گرفت. در حالی که در پنسیلوانیا، مشروطه خواهان به دنبال (بر سر اعتراضات جمهوری خواهان) بودند تا قدرت صدور حکم را در دست قضات قرار دهند، زیرا این دادگاه توسط مشروطه خواهان پر شده بود. کارولینای شمالی، کارولینای جنوبی و فلوریدا، که تا پس از جنگ داخلی آمریکا ندامتگاه ایجاد نکردند، نیز صدور حکم را به صلاحدید قضات واگذار کردند.

اتخاذ حکم هیئت منصفه در همان زمانی اتفاق افتاد که جنبش برای یک قوه قضائیه انتخابی سرعت گرفت، به طوری که حداقل چهار ایالت آلاباما، می سی سی پی، مونتانا و داکوتای شمالی تقریباً همزمان با اتخاذ حکم هیئت منصفه به انتخابات قضایی روی آوردند. هر دو اصلاحات ممکن است به دلیل بی اعتمادی به قضات غیر منتخب باشد.

در طول ده سال جمهوری تگزاس، قضات احکامی را تعیین کردند. تغییر در تعیین مجازات توسط هیئت منصفه توسط یکی از اولین قوانین تصویب شده توسط اولین قانونگذار ایالت تگزاس در سال 1846 انجام شد که به هیئت منصفه این اختیار را داد که متهم را در همه پرونده های جنایی محکوم کند به جز موارد مرگ و مواردی که برای آنها مجازات وجود دارد. توسط قانون تعیین شد.

ایندیانا، ایلینوی، آرکانزاس، اوکلاهاما و ویرجینیای غربی بعداً در قرن نوزدهم حکم هیئت منصفه را پذیرفتند.
در کانادا، یک بند امید ضعیف قبلاً به هیئت منصفه اجازه می‌داد تا بررسی کند که آیا تعداد سال‌های حبس مجرم بدون صلاحیت برای آزادی مشروط باید کاهش یابد یا خیر، اما این در سال 2011 لغو شد.