دادگاه دعاوی کوچک

مشاوره حقوقی

دادگاه های دعاوی کوچک صلاحیت محدودی برای رسیدگی به دعاوی مدنی بین اصحاب دعوای خصوصی دارند. دادگاه‌هایی که مجاز به رسیدگی به دعاوی جزئی هستند ممکن است وظایف قضایی دیگری نیز داشته باشند و در حوزه‌های قضایی مختلف به نام‌های متفاوتی باشند. به عنوان مثال، ممکن است به عنوان دادگاه شهرستان یا دادگاه شناخته شود. این دادگاه ها را می توان در استرالیا، برزیل، کانادا، انگلستان و ولز، هنگ کنگ، ایرلند، اسرائیل، نیوزیلند، فیلیپین، اسکاتلند، سنگاپور، آفریقای جنوبی، نیجریه و ایالات متحده یافت.
هدف و عملیات

صلاحیت دادگاه های دعاوی کوچک معمولاً شامل دعاوی خصوصی است که شامل مقادیر زیادی پول نمی شود. جمع آوری معمول بدهی های کوچک بخش بزرگی از پرونده های مطرح شده به دادگاه های دعاوی کوچک و همچنین تخلیه و سایر اختلافات بین مالکان و مستاجران را تشکیل می دهد، مگر اینکه حوزه قضایی قبلاً تحت پوشش هیئت اجاره باشد.

یک دادگاه دعاوی کوچک معمولاً حداکثر محدودیت پولی برای مقدار احکامی که می تواند صادر کند، اغلب به هزاران دلار/پوند دارد. با شکایت در دادگاه دعاوی کوچک، شاکی معمولاً از هر گونه حقی برای مطالبه بیش از آنچه دادگاه می تواند تعیین کند، چشم پوشی می کند. ممکن است به شاکی اجازه داده شود که ادعای خود را متناسب با الزامات این محل کاهش دهد یا خیر. "خرید دادگاه" - که در آن شاکی مبلغ ادعای خسارت را کاهش می دهد تا در دادگاهی که در غیر این صورت صلاحیت آن را ندارد محاکمه شود - در برخی ایالت ها [مبهم] اکیدا ممنوع است. به عنوان مثال، اگر شاکی به امید برنده شدن یک جایزه 25000 دلاری در دادگاه دعاوی کوچک، خسارت 30000 دلاری را مطالبه کند، دادگاه پرونده را رد می کند زیرا دادگاه صلاحیت رسیدگی به پرونده هایی را ندارد که خسارت های ادعا شده بیش از حداکثر مبلغ دادگاه باشد.

بنابراین حتی اگر شاکی مایل به قبولی کمتر از مبلغ کامل باشد، نمی توان پرونده را به دادگاه دعاوی صغیر ارجاع داد. برای ارجاع پرونده به دادگاه دعاوی کوچک، شاکی باید ثابت کند که خسارت واقعی در صلاحیت دادگاه است. در برخی حوزه‌های قضایی، طرفی که در دادگاه دعاوی کوچک شکست می‌خورد، مستحق محاکمه جدید در دادگاهی با صلاحیت عمومی‌تر و با رویه‌های رسمی‌تر است.