امپراطوري روم
در روم، كاتبان (scribae) به‌عنوان ضبط‌كننده دادگاه و نسخه‌بردار ابزارها عمل مي‌كردند، در حالي كه دفتر اسناد رسمي، ديكته‌ها و صورتجلسه‌هاي خام يا يادداشت‌ها (يادداشت‌ها) را به صورت مختصر مي‌گرفت. انواع مختلفي از دفتر اسناد رسمي وجود داشت: برخي از مراحل رسيدگي ضبط مي‌كردند، برخي ديگر اسناد دولتي را رونويسي مي‌كردند، برخي به قضات فرم‌هاي قانوني ارائه مي‌دادند، و برخي ديگر احكام و احكام ثبت مي‌كردند. تعدادي با تنظيم اسناد، وصيت نامه ها و اسنادي كه مي توانستند نزد قاضي رئيس دادگاه ممهور به مهر و ممهور به مهر رسمي دادگاه شوند، درگير صلاحيت غيرمنازعي دادگاه ها بودند و بدين وسيله آنها را به صورت عمومي و اثباتي تبديل مي كردند. وگرنه بيشتر سازها به صورت خصوصي بودند. يكي از انواع دفتر اسناد رسمي، مستثني بود كه به عنوان منشي رسمي وابسته به كليه دفاتر و دادگاه ها ظاهر شد و در تمام جلسات شهرداري كوريا مورد نياز بود.
با اين حال، تنظيم اسناد خصوصي بيشتر در اختيار تابليو بود، يك متخصص حرفه اي كه هيچ مقام دولتي نداشت. تابليو از منشي ها براي يادداشت هاي مختصر استفاده مي كرد و آنها را به صورت دقيق مي نوشت. سپس اين امر به يك عمل گسترده تبديل شد، كه به درستي توسط شاهدان تأييد شد و با يك completio يا es********ocol (سند) تأييد شد. در اوايل و مانند نوتاريوس، ساز تابليو فاقد اثبات اثباتي بود. تنها با ضميمه كردن رونوشت‌هايي از مراحل قضايي كه در آن يكي از طرفين از طرف دوم درخواست مي‌كند كه عمل را در دادگاه علني ايراد كند يا بپذيرد، مي‌توان سند را اثبات كرد، يعني آغشته به fides publica، "اعتقاد و اعتبار عمومي". در سال هاي بعد، ثبت و سپرده گذاري اعمال يك تبليو در بايگاني عمومي براي اثبات آن ممكن شد. هر دو استثنا و تبليون در انجمن هاي مدني (collegia, scholae) سازماندهي شدند تا از ثبت رسمي اعمال عمومي و خصوصي اطمينان حاصل كنند. با وجود اينكه افراد جدولي از موقعيت اجتماعي پايين تري برخوردار بودند، اين موقعيت تحرك بالايي داشت و پست هاي رسمي اغلب نجيب زادگان جوان را جذب مي كرد.
در دوره روم متاخر، notarius به ثبت‌كنندگان وابسته به دادگاه‌هاي فرمانداران استان، منشي‌هاي امپراتوران و بالاترين طبقه از مقامات در شوراي خصوصي و صدارت امپراتوري اشاره كرد. در كليسا، آنها منشي اداري اسقف ها و صومعه ها بودند و به عنوان خبرنگار در نبردهاي اعتقادي قرن سوم و چهارم اهميت داشتند. خود كنستانتين براي اسقف ها و دادگاه هاي آنها اصناف دفتر اسناد رسمي ايجاد كرد. تابليون ها به دليل سرعت پيش نويس سريع و عقربه دقيقه شمار آن ها «دونده» (نشان دهنده) لقب گرفتند. آنها همچنين گاهي اوقات به دليل حضور در مكان هاي عمومي - قبل از اينكه تحت وظايف دفتر اسناد رسمي يا دفتر اسناد رسمي قرار گيرند، به عنوان قاضي و عمومي شناخته مي شدند. وكلا - يا Juris Prudense يا Juris Consult - نيز اغلب به عنوان ضابط عمل مي كردند.
یکشنبه ۲۸ آذر ۰۰ ۱۰:۳۱ ۱۵ بازديد
تا كنون نظري ثبت نشده است